E hadi be kardeşim!
Neyi neden hissettiğini bir insan neden bilmez? Yani nasıl olur da bir insan bir şeyleri kendi düşünürken kafasında seçtiklerini yüreğine yediremez? Bir çelişki mi yoksa cevabı basit bir saçmalık mı bilmiyorum. 2 metreden biraz fazla karesinde bir yatakta dünyanın içinden geçiyorum oysa. Kimler kimler ne sorulara nerelerde cevap buldular da ben kendimde susmayı bile bulamadım. Yine de insan sessiz olduğunu sanıyor. Sesi hep maddi düşünür insan. Yani elbette öyledir yeni bir teorim yok. Sadece insan yüreğinde hissettiğine de ses der. Çünkü onu herkesin duymasını ister. Üzülür haykırır dağa taşa herkes duyar zaten. Lakin bazen üzülür ve fakat aşmaz yüreğinin kapılarını. Ayıp sayar onca acı varken insanlarda, benimki kime ne? Sen de üzüntü ben diyeyim sevgi. İnsan duygularını kendine bile inandıramadığı yerde duygusuna nazır başkasına ulaşan her kelimeyi yük sanır. Bilmez heybesine doldurduğu yükünün altında ezilenin canı olduğunu. Yalnızdır belki de haşa. Büyük saymayın da sözlerimi de
