Karakalem

Yeniden çiziyorum umudu

Çizgilerim acemi

Bileklerime kurşun sızıyor.

Karakalem çalışmaktan belki bu karanlık

Niye diye sorduklarında 

Renk körüyüm desem 

Bitmez çığlıklar yankılanır içimde.

Şimdi yok olmak 

Tok olmaktan önem arz etse de

Acemi çizgiler tutuyor bizi resimde.

Kocaman karanlık bir resimde.

Neydi değeri bu ikilemin?

Neydi içimizde tutunan yol?

Kenarına çiçekler çizsek ne ola ki?

Karakalem diyorum üstadım!

Burada çiçekler bile karanlık.

Çocuklar oyunlar oynuyor

Güneşin kurşuni griliğinde.

Kahkahaları duyuyorum lakin...

Lakin çocuklar karanlık.

Kocaman lambader çiziyorum şuracığa

Ve hala karanlık.

Değeri bilinmeyen bir resmin

En nadide parçasıyız oysa.

Bu ikilemi silgimle biçiyorum.

Belki bir renk gelir konar şurama.

Ferah bir renk silgimden öte...