Ben

 

Nazende, kibar bir öfke içimde.

Ne zaman neyi yerinde bulsam

Hep aklıma öfkem geliyor.

Kimse haksız yaşamanın şavkını

Henüz farına takmamışken makyaj diye,

Ben öfkemi susturamadım.

Yaşamak denen mayhoş rezilliğin

Anlamı neye muktedir bilmiyorum.

Lakin içinde taşıdığı tartısız manzume

Bize muhakkak bir şeyler takdim etmeli.

Yani altın varak döşesin beklemiyorum elbet;

Ben diyebilmenin anlamını çekip çıkarsın, yeter.

Yoksa ben de bilirdim sarp bir öfkede yüzmeyi.

Biliyorum, bunu biliyorum.

Sarp bir öfkenin evlat edemediği ananın doğurduğuyum.

Oğlu demeye dilim varmıyor.

Biliyorum, bunu biliyorum.

Yarını zehretmeye yeminli bir beden,

Ne diye taşırdı ki yüreğinde oğul hissini.

Bu yalnız, parelenmiş bir yalanın zehridir, biliniz.

Ben kelamı küfür etmem,

Yine de siz küfüre sayın suskunluğumu.

Daha nicesinden ılgıt ılgıt bir yitiriş hakim

Nefesimi verirken buğu ettiklerimden.

Ben gözyaşımı çizdim demlenmiş bağrımdan;

Yine de cemmi gafur susmak bilmez

İçimi susturduğum kadar.