12.06.2019

   Yaz mı gelmiyor yoksa kış mı peşimi bırakmıyor. Boğuk bir hava içimdeki kapanı kapadıkça kapıyor. Peki neden içim de hava kadar kapalı diye sormuyorum. İçimde yağmur yağmıyor ki dağılsın bulutlar açılsın güneş. İçimde dağılmak bilmez bir bulut var. Neyse ki simsiyah değiller. Sadece gri… Sonuçta karanlık değil. Tek sorun, bunun dışında, içimi tırmalayan bir şeylerin oluşu. Ne olduğunu biliyorum ancak mücadele etmek sadece benim elimde olmuyor. Bu durumda insan sadece loş bir düşünceye dalıyor. Keşke hayal olsaydı. Parlak bir hayal… Hayal etmenin sınırını aştım. Hem de illegal yollardan. Şimdi sadece beni yoran düşüncelerin mültecisiyim. Karın tokluğuna acımı çekiyorum sınırın ötesinde ama sınırdan çok da uzaklaşmadan. Dilenci sanıyorlar beni. Oysa sadece yaşamaya çalışıyorum, tekrar hayal kurmanın yolunda. Tıkanıncaya kadar koşmak istiyorum o hayal senin bu hayal benim. İdealizmden öte kült bir romantik olmak istiyorum. Belki de Pollyanna… Her çiçek tomurcuğunun bir gün solacağını değil bir hafta sonra çok güzel bir çiçek olacağının hayalinde yaşamak istiyorum. Dalgaların hırçın değil, uysal olduğu denizlerde yürümek istiyorum ilahi bir anlatı gibi. Anlatsınlar beni istiyorum, kuşaklar boyu. Sonra her yeni doğan bebeğin ilk çığlığı olmak istiyorum. Ağlarken "Yaşamaya başladım!" demek istiyorum. Beni acıya bağlayan göbek bağımı kessinler de umudun toprağına gömsünler istiyorum. Hani belki oradan ayrılmam, orada olgunlaşırım. Olgunlaşmak var bir de. Çölün ortasında çırılçıplak koşan bu kelime asla varamayacak aradığı sulara. İnsan asla tam olarak olgunlaşmaz çünkü.

   Neden bilmiyorum içimde kopan savaşın gazisini elinden öpesim geliyor. Kim olacak bu apansız savaşın ölüsü? Bilmiyorum ama ölenin bedeni yakılıp savrulacak yeni umutların rüzgarında. Savrulup gelense yine ben olacağım ceviz ağacının serin gölgesinden. Çıkıp gelmeden gölgesinde oturduğum cevizin gövdesine çaktığım çivileri sökeceğim, gözyaşlarının izlerinden. Bir daha yapmayın ceviz ağacına bunu. Onlar da ağlar, gözyaşlarını siz silersiniz. Silerken ise yine siz ağlarsınız. Yapmayın! Gölgesine hürmet edip sarın kollarınızı. Yanınızda bir tek o kalacak çünkü. O zaman anlamayın değerini yanınızda olanın. Şapkasını çıkaran pantomim sanatçısında aramayın sevdayı. Yarın oraya geldiğinizde olmayacak çünkü. Cevizin gölgesinden başka kalan olmayacak. Cevizi ağlatmayın olur mu?