Hasta Mañana

Giden yolun akışında soluklar büyütüyor henüz taylar.

Bir ayazın sıcaklığında adım adım soğuğa giderken,

Göğsümde büyüyen hasret kırıntılarını serpiyorum yola.

Olur da yolumu kaybedersem takip edeyim diye vedayı.

Bir gidişe gitmenin kahrında, anlamsızlığıyla büyüyor

Henüz yazılmamış mektubunda acemi çocuklar.

Oyun sanarken gözümden akan denizleri,

Hayat her köşede sobeliyor beni.

Mutluluk dediğin sanık yargılanmamışken üstelik.

Yalanları büyüten her köşe söz vermişti beni saklamaya.

En çok ben oynardım mektupta, lakin çocuk bile değildim.

Sorular büyütüyorum yine tan yerinden ötede.

Cevaplar en sinsi mürekkepte gizliyse de

Sobelendiğim hayat görmezden geliyor, görüyorum.

Belkinin hırsına yazarken en olmadık sözleri,

Kırıntıları kaybedecek olmanın kahrında çocuklar

En suskun oyunlarını bile oynamadan çöküyor hayata.

Büyümek teminattı oysa bir çocuğun göğsünde yankılanan.

Ve o göğüs sokakta son oyununu oynarken,

Son oyunu olduğunu bilmeden kabardı nefesten.

Son defa oyalanacağız çarpışan nefesimizde

Ve son olduğunun bile farkına varmayacağız.

Sonra hasret kırıntılarını takip edip giderken vedaya

Hatırlayacağız o en güzel sonu.

Gözüne gömeceğim kalbimin atışlarını

Orada hayat bulayım diye her baktığın manzarada.

Yine de gitmek tek yönlü yolda neticede bir yere varmak ya

Onu yazıyorum geçtiğim her sokakta,

Gördüğüm her papatya yaprağına, solacağını bilerek.

Çünkü biliyorum ki her papatya solanın tohumundan büyür

Ve büyüteceğim bir gün tohum olacak olanı.

Yüreğime yine yağan ilk yağmurda serpeceğim.

Yazdıklarımın umudu büyüyecek o gün muhakkak.

Büyümezse diye o papatya, elbette

Vedanın son kırıntısını da taşıyacağım cebimde.

Bu muammayı büyütürken içimde 

Kaf dağına haykıracağım vedayı:

Hasta mañana mi amor, hasta mañana.