Bahsim

 

Yaşamaya direnen tek bir cümlem yok

Umutlarım soluksuz karanlıkta kayıp

Nefesim kesik kesik damağımla sevişken

Ben kayıp bir gemiyim varım dediğiniz yerde

Çünkü ben yokum, şu yaşıma kadar yoktum.

Ben yaşamadım 

Sadece direndim hayatta kalmak için 

Hayatta kaldım çünkü giderken üzülenler

Kalırken hissettiklerimden büyüktü.

Ben yaşadım herkes için,

Bir ben için yaşamadım içimden kopan

Ben giderken dökülecek gözyaşına kasideler yazdım

Lakin hiçbiri kendimi anlatmadı.

Ben dipsiz bir kuyuyum

Kurumuyorum, kökleri suyuma değen o ağaç için

Kurutmuyorum kendimi fakat durgunum.

Taş atsan seker içimden 

Yine de ses çıkarmaz, soluk etmez.

Ben yaşamıyorum, sadece hayatta kalıyorum.

Belki de hayatta tutuyorum

Benden aşkın kimse üzülmesin diye.

Ben kumar oynadım hayatım üstüne.

Ödediğim ölmek, kaybettiğim hayatta kalmaktı

Ben donuma kadar ölmeyi kaybettim

Benim bahisim yaşamaktı

Kaybetmek için yeminler ettim

Donuma kadar ölmeyi kaybettim

Şimdi bir köleyim, yaşamaya mecbur.

Ağlamayın desem kusacağınızı biliyorum

Fakat kimse bana yaşama demiyor

Boş ver üç kuruş nefese değmez demiyor kimse!

Yaşamak bu kadar mı kutsal? Bu kadar mı fetiş?

Rabbiniz bahsiniz olmasın, beni bıçaklayan oydu

Kanım yerde cennet burnunu siliyor.

Fakat yine ben ağlıyorum, gözlerim kan.

Buruş buruş hayatımı geriyorum düzelsin diye

Bendim yırtılıyor orta yerinden.

Biliyorum ben şiir yazmasını da bilmem.

Üç beş kelamın siktir ettiği yerdeyim sadece.

Keşke sizler de vazgeçseniz nefesimden

Belki yaşamak için ölmem gerek.

O zaman anlamı saracağım içime;

Siz yine de vazgeçin.