Ben İçİn

 

Ankara soğuyunca

Hissetmeye pes etmiş yüreğim

Garip bir hal alır.

Yüreğimin soğukluğu

Kendine denk bir yoldaş buldu diye

Ankara'yı daha bir sever.

O soğuğu yuvası bilir de

Heyecan yapar, huzur sağar.

Bir de yüreği sıcaktan erimiş

Kendini bilmez kalpler anlasa

Anlasa ne denli sustuklarını...

Belki o zaman yalnız değil

Yanılmış hissederdim.

İnsana, insanlığa, dosta;

En azından dostluğa yüklediğim

Her yükü yüreğimde değil

Omuzumlarımda taşırdım.

Kırgınlık belki büyük yemindir

Henüz kimseye ulaşmamış zihinlerde.

Merak buyurmayın dosttan düşenler,

Ben size kırgın bile değilim.

Kelamlarım ulaşmayacak dahi sizlere

Ben benimle yarında duracağım

Ve yokluğunuza değil

Kendimle yalnızlığa alışacağım.

Terk edildiğim, unutulduğum her anıda

Yeniden yalnızlıktan korkmayı,

Sanki yeniden yokluğa itikecekmiş gibi

Hissettiren her anımla hesaplaşıyorum.

Ağlıyorum, haykırıyorum fakat sakın

Hiç merak buyurmadığınız gözyaşlarımı

Sizden uzaklara gömüyor susuyorum.

Bundan beri yalnız hissettirildiğim her anıdan

Azade ediyorum kendimi.

Belki hırçınca gelebilir

Fakat hatırlanmamak kadar hırçın

Bir şey var o dünyada o da unutulmak.

Hamdolsun, hiçbirini noksan etmediniz.

Şimdi ben anlatsam da yüreğim size suskun.

Ben yokluğunuza değil,

Kendimle yalnızlığa alışacağım.

Bu kendime kadir biçtiğim barışımdır.

Bundandır suskunluğum,

Lakin biliyorum fark edilmeyecek

Bendimi sormayanın acziyetinde.

Ben size küsmeyeceğim,

Ben kendimle barışacağım.

Ben için, kendim için.